काल दूरदर्शनवर हरवलेले लोकांचे फोटो दाखवत होते. ते बघता बघता एकदम मला एका जुन्या गोष्टीची आठवण झाली. अगदी काल घडली असावी अशी वाटत होती ती. बरीच वर्ष झाली त्या गोष्टीला. ती गोष्ट म्हणजे आमच्या ओळखीच्या मुलीची गोष्ट.
ताई जाऊ नकोस ना ग क्लास ला. मनाली सुनीताताईला सांगत होती. अग असे कसे चालेल क्लास नाही बुडवू शकत ग,पण मी लवकर येते हा,तू खेळ तो पर्येंत आणि आजीला त्रास देऊ नको. मनाली एक्दम हिरमुसून गेली होती. ताई स्वतःचे आवरून क्लासला गेली. मनाली खेळत बसली होती. पण तिला हळू हळू कंटाळा यायला लागला. आजी सुद्धा काम करून थकून गेली होती. तिला झोप कधी लागली कळलेच नाही. आजीचे घर तळ मजल्यावर होते. दरवाजा फक्त लोटला होता बंद करायचा राहून गेला होता.मग काय मनाली सरळ दरवाजा बाहेर पडली. वय वर्ष दोन फार काही कळण्याचे हे वय सुद्धा नाही. ताई ला शोधायचे हेच फक्त मनात.पण ताई कुठे जाते क्लासला हे कुठे माहित होते मग रस्त्यावर येऊन शोधायला लागली. पण ताईचा क्लास खूप लांब होता मनालीला कसा सापडणार. ती आपली कावरी बावरी झाली. घरापासून खूप लांब आल्यामुळे आता परत कसे जायचे ते सुद्धा कळत नव्हते तिला. तेवढ्यात एका शाळेत जाणाऱ्या मुलीने तिला पहिले आणि विचारले काय ग काय करते आहेस इथे तुझे घर कुठे आहे तर मनालीला फार काही सांगता येईना. ती फक्त एवढेच म्हणली कि माझ्या घरी समोर समोर जिना आहे त्या मुलीने २-३ सोसायटी दाखवल्या पण मनाली म्हणाली हे तिचे घर नाही. मग त्या मुलीने मनाली ला पोलीस स्टेशन मध्ये सोडले.
इथे सुनीता ताई घरी आली आणि बघते तर काय मनाली घरी नाही. तिने आजीला उठवले आणि सांगितले तशी आजी एकदम घाबरून गेली. काय करावे सुचेना. मग सुनीता ने आईला फोन केला. मग आजी आणि आई पोलीस स्टेशनला गेल्या. तिथे त्यांनी प्रश्न विचारून भंडावून सोडले. कुठला ड्रेस घातला होता, किती उंची,कशी हरवली काय झाले आणि मग त्यांनी आजूबाजूच्या पोलीस स्टेशन वर कळवले. एका पोलीस स्टेशन ने अश्या वर्णनाची मुलगी आहे आमच्याकडे हे सांगितल्यावर सगळे तिकडे गेले. आणि पहिले तर मनाली छान बिस्कीट खात बसली होती. आई दिसल्यावर लगेच आई करून बिलगली मग त्यांनी सगळी चौकशी केली पोलिसांची खात्री पटल्यावर त्यांनी मनालीला तिच्या आई आणि आजी कडे सुपूर्त केले.
ताई जाऊ नकोस ना ग क्लास ला. मनाली सुनीताताईला सांगत होती. अग असे कसे चालेल क्लास नाही बुडवू शकत ग,पण मी लवकर येते हा,तू खेळ तो पर्येंत आणि आजीला त्रास देऊ नको. मनाली एक्दम हिरमुसून गेली होती. ताई स्वतःचे आवरून क्लासला गेली. मनाली खेळत बसली होती. पण तिला हळू हळू कंटाळा यायला लागला. आजी सुद्धा काम करून थकून गेली होती. तिला झोप कधी लागली कळलेच नाही. आजीचे घर तळ मजल्यावर होते. दरवाजा फक्त लोटला होता बंद करायचा राहून गेला होता.मग काय मनाली सरळ दरवाजा बाहेर पडली. वय वर्ष दोन फार काही कळण्याचे हे वय सुद्धा नाही. ताई ला शोधायचे हेच फक्त मनात.पण ताई कुठे जाते क्लासला हे कुठे माहित होते मग रस्त्यावर येऊन शोधायला लागली. पण ताईचा क्लास खूप लांब होता मनालीला कसा सापडणार. ती आपली कावरी बावरी झाली. घरापासून खूप लांब आल्यामुळे आता परत कसे जायचे ते सुद्धा कळत नव्हते तिला. तेवढ्यात एका शाळेत जाणाऱ्या मुलीने तिला पहिले आणि विचारले काय ग काय करते आहेस इथे तुझे घर कुठे आहे तर मनालीला फार काही सांगता येईना. ती फक्त एवढेच म्हणली कि माझ्या घरी समोर समोर जिना आहे त्या मुलीने २-३ सोसायटी दाखवल्या पण मनाली म्हणाली हे तिचे घर नाही. मग त्या मुलीने मनाली ला पोलीस स्टेशन मध्ये सोडले.
इथे सुनीता ताई घरी आली आणि बघते तर काय मनाली घरी नाही. तिने आजीला उठवले आणि सांगितले तशी आजी एकदम घाबरून गेली. काय करावे सुचेना. मग सुनीता ने आईला फोन केला. मग आजी आणि आई पोलीस स्टेशनला गेल्या. तिथे त्यांनी प्रश्न विचारून भंडावून सोडले. कुठला ड्रेस घातला होता, किती उंची,कशी हरवली काय झाले आणि मग त्यांनी आजूबाजूच्या पोलीस स्टेशन वर कळवले. एका पोलीस स्टेशन ने अश्या वर्णनाची मुलगी आहे आमच्याकडे हे सांगितल्यावर सगळे तिकडे गेले. आणि पहिले तर मनाली छान बिस्कीट खात बसली होती. आई दिसल्यावर लगेच आई करून बिलगली मग त्यांनी सगळी चौकशी केली पोलिसांची खात्री पटल्यावर त्यांनी मनालीला तिच्या आई आणि आजी कडे सुपूर्त केले.
1 comment:
Khup chhan. ya kathecha ajun vistar tu karu shakshil. bagh, prayatna kar. karan he je kahi lihile ahes te khup mast ahe.
Post a Comment