बिहाइंड द एनिमी लाईन्स 2001

        वैमानिक आणि दिशादर्शक(नेव्हिगेटर ) एका टेहळणी विमान घेऊन जातात. टेहळणी करताना त्यांना त्या भागात काही संशयास्पद हालचाली दिसतात. ते त्याचे फोटो काढण्याचा प्रयत्न करतात आणि त्यात शत्रू च्या विभागात पोचतात. शत्रू विमानावर मिसाईल चा मारा करून ते पडण्याचा प्रयत्न करतात. त्यापासून वाचण्याचा प्रयत्न करताना ते २ मिसाईल चुकवू शकतात पण तिसरी मिसाईल अचूक  हल्ला करते त्यामुळे विमान पेट घेते. ते विमानातून पॅराशूट च्या  साहाय्याने बाहेर पडतात. पण ते शत्रूच्या प्रदेशात पडतात. त्यात वैमानिक  जबर जख्मी होतो. तेव्हा नेव्हीगेटर त्याच्या ऑफिसर ना कळवण्यासाठी डोंगरावर जात असतो. तेवढ्यात शत्रूचे सैनिक येतात आणि वैमानिकाला शूट करतात. हे पाहून तो नेव्हीगेटर घाबरून ओरडतो. हे ऐकून ते शत्रूचे सैनिक त्याच्या मागे लागतात. तो त्यांना चकवण्यात यशस्वी होतो आणि मग सुरु होतो एक जीवघेणा पाठलाग.
        शत्रूचे सैनिक आणि एकटा नेव्हिगेटर यांच्यात. तो आपल्या ऑफिसर ना कळवण्यात यशस्वी होतो. पण शांतता प्रक्रिये मुळे तो ज्या प्रदेशात आहे तिथे जाणे त्यांना शक्य नसते ते त्याला शत्रूच्या प्रदेशाबाहेर यायला सांगतात. या दरम्यान वॉर शिप चा ऍडमिरल त्याला वाचवण्यासाठी हेलिकॉप्टर पाठवायचे ठरवतो पण त्याला तसे न करण्याच्या ऑर्डर मिळतात. तो अगदी हतबल होतो पण तो त्या नेव्हिगेटर ला सतत प्रोत्साहन देत राहतो. त्याचा जुनिअर ऑफिसर त्याला विचारतो कि आपण काहीच करू शकणार नाही का. तेव्हा तो मीडिया ला हि बातमी देतो. आणि ऑर्डरच्या  विरोधात त्या नेव्हिगेटर ला वाचवायला हेलिकॉप्टर्स घेऊन रवाना होतो.शेवटी तो त्या नेव्हीगेटरला वाचवण्यात यशस्वी होतो.ऍडमिरल चे सर्व सहकारी त्याच्या नेव्हीगेटर ला वाचवण्याच्या निर्णयावर खुश असतात.  त्यांनी काढलेल्या फोटोमुळे गुन्हेगारांना शिक्षा होते. पण सैन्याच्या ऑर्डर न पाळल्यामुळे ऍडमिरल ची बदली ऍडमिनिस्ट्रेशन मध्ये  केली जाते. ती स्वीकारण्या ऐवजी तो  राजीनामा देतो. 

कुंग फु शेफ

   स्वयंपाक करणे हि एक कला आहे आणि ज्याला ती आवडते तो त्यात खूप बहार आणू  शकतो. कुंग फु शेफ हि कहाणी आहे त्या २ भावांची जे उत्तम शेफ होण्यासाठी सतत नवीन शिकत आहेत. पण एका उत्तम दर्जाच्या ड्रॅगन ब्लेड वरून त्यांचे भांडण होते त्यात एका भावाला वाचवताना दुसरा भाऊ जखमी होतो आणि तो जखमी भाऊ तिथून निघून जातो. 
   त्यानंतर बऱ्याच वर्षांनी दुसऱ्या भावाचा मुलगा एक नवीन हॉटेल सुरु करतो तो आपल्या काकाचा द्वेष करत असतो कारण त्याला वाटत असते कि त्याच्या काकामुळे त्याचे वडील दूर निघून गेले.आणि  त्यातील एक भाऊ नवीन शेफ तयार करण्यासाठी खूप धडपड करत असतो. हि धडपड कामास येते. एक उत्तम दर्जाचा शेफ होण्यासाठी एक मुलगा त्याच्याकडे शिकायला येतो.  स्वयंपाकातील बारीक सारीक खुबी इतक्या छान दाखवल्या आहेत कि बघून डोळ्याचे पारणे फिटले.
   एका स्पर्धेच्या निमित्ताने उत्तम प्रकारच्या डिशेश बघायला मिळतात.

  

किंग्समन द सिक्रेट सर्व्हिस

बॉण्डपटांशी मिळत जुळत वाटावा असाच एक छान सिनेमा. आपले प्रोफेशन मुलाने निवडावे असे वाटणारे वडील, आणि त्यांच्या अपेक्षा पूर्ण करण्यासाठी धडपड करणारा मुलगा यात बघायला मिळतो. किंग्समन हि  सीक्रेट सर्व्हिस  नवीन एजन्ट ना सिलेक्ट करणे आणि ट्रैनिंग देणे हे काम करत असते. यात सीक्रेट सर्विस चे ट्रैनिंग दाखवले आहे. एखादी परिस्थिती थंड पणे कशी हाताळावी, भावनांना कसे कंट्रोल करावे आणि परिस्थितीनुसार निर्णय कसे घ्यावे हे इथे शिकवले जाते.
     एक सिम कार्ड भविष्यात काय करू शकते याचा एक भयानक अनुभव इथे दिसून येतो. आणि टेकनॉलॉजि चा वापर भविष्यात अयोग्य हाती पडला तर कसा अनर्थ होऊ शकेल याचे परिणामकारक चित्रीकरण येथे केले आहे. सिनेमाचा नायक आणि   व्हिलन यांची मारामारी, एकमेकांवर कुरघोडी बघायला मिळते       

कवितेचे स्टॅंडर्ड

           कविता ऐकणारे समजून घेणारे मिळणे हा अगदी दुर्मिळ योगायोग असतो. त्यात हि फार कमी मासिके कविता करणाऱ्यांना मान देतात,बऱ्याच वेळी त्यांना अपमान च सहन करायला लागतो. असाच एक कवीने सांगितलेला किस्सा आज सांगणार आहे मी तो हि त्यांच्या भाषेत.
         माझी पहिली कविता मासिकात छापून आली आणि मला अगदी आकाश ठेंगणे झाले  असे वाटले कि आपण आता सेलिब्रेटी झालो. लगेच या विचाराने हवेत तरंगू लागलो. माझ्या काही मित्रांना सुद्धा मी फोन करून सांगितले कि माझी कविता छापून आली नक्की वाचा. लगेच मला मी खूप मोठा झालो अशी स्वप्ने पडू लागली. मग असे वाटले माझी कविता छापणाऱ्या मासिकाचे काय स्टॅंडर्ड असतात कविता छापण्याचे ते तरी पाहूया म्हणून मी माझी नवीन कविता घेऊन त्यांच्या कार्यालयात गेलो. तिथे गेल्यावर विचारले कि मला संपादकांना भेटायचे आहे. मग त्यांनी विचारले काय काम आहे? मी सांगितले कि कविता द्यायची आहे. मग त्यांनी सांगितले कि त्या समोरच्या खोक्यात टाका. पण तरीही मी म्हणलो कि मला त्यांना भेटायचे आहे. मग त्या माणसाने मला संपादकाचे केबिन दाखवले.
           मी दारावर टकटक केली.आत या असा आवाज आल्यावर मी आत गेलो. संपादकाने मान वर करून पहिले   आणि विचारले काय काम आहे? मी लगेच नाव सांगितले आणि कविता द्यायला आलो आहे असे सांगितले  . त्यांनी म्हंटले ठीक आहे तिथे ठेवून द्या. मी चकित मला ओळखलेच नाही. माझा थोडा हिरमोड झाला. मी तिथेच उभा आहे हे बघितल्यावर पुन्हा विचारले काय हवे आहे अजून? मी विचारले कि तुमचे कविता निवडीचे स्टॅंडर्ड काय आहेत? हा प्रश्न ऐकल्यावर त्यांच्या कपाळाला आठ्या पडल्या. त्यांनी मला विचारले कि तुमची कविता किती ओळीची होती ७ ओळीची का? मी आठवून हो सांगितले. मग ते म्हणाले कि ती सात ओळीची होती म्हणून आम्ही छापली ती. डिझाईन च्या खाली जेवढी जागा आहे त्यात मावणारी कविता आम्ही छापतो. एरवी आम्ही फारश्या कविता छापत  नाही. हे ऐकल्यावर मला काय बोलावे तेच कळेना. मी हळूच दरवाजाबाहेर  पडलो. कविता फाडून टाकली आणि   तेव्हापासून मला कळले कि कवितेपेक्षा हि मासिके कथा कादंबऱ्यांना जास्त महत्व देतात.                       

        

पिंपळ पान

आज अचानक अडगळीत
सापडले एक पुस्तक छान
उघडून जेव्हा पहिले मी
त्यात निघाले पिंपळपान
आखीवरेखीव कोरलेले
जाळीदार नक्षीकाम
अलवार आपुल्या प्रीतीची
एक निरागस आठवण छान

------- अंजली गोखले 

यामिनी

तू गेलास
तुझ्यासोबत
सूर माझे घेऊन गेलास
माझ्या मस्त जगण्याचा
नूर हि हरवून गेला
एकटी राहिली
आता तुझी यामिनी
तुझा राग पाहते
मी उदास होऊनि

वासंती

वासंती तू फुलवंती
माझी प्रिया तू गुणवंती
गोरी गोरी पान तू
फुलासारखी छान तू
मज सखी तू प्रेरणा
मी अधुरा तुझ्याविना

गुरु पौर्णिमा

         गुरु पौर्णिमा गुरुदेवांच्या शिकवणुकीला वंदन करण्याचा एक चांगला दिवस. आमच्या शाळेत सध्या गुरुपौर्णिमा झाली. आमचा कोर्स २ वर्षाचा आहे. त्यामुळे दोन्ही वर्षाची मुले मुली आली होती. नेहमी सारखे आम्ही बॅक बेंचवर बसून मजा करत होतो नेहमीच्या शाळेत फ्रंट बेंच वर असणारी मी बॅक बेंचवर बसून मजा करत होती, चक्क कंमेंट करणे चालू होते. कार्यक्रम सुरु झाला आणि आमच्यातल्या भाषणासाठी निवडलेल्या पहिल्या वर्षाच्या मुले आणि मुलींनी त्यांचे नुकतेच शिकवलेले विषय मांडले आणि त्यांची उडणारी तारांबळ बघून वाटले बरे झाले आपण नाही उभे राहिलो. पण सगळ्यांनी त्यांना छान सांभाळून घेतले. मलाही वाटत होते बोलावे पण भीती सुद्धा वाटत होती. पण जी मुले कोर्स पूर्ण करून गेली होती त्यातील काही जणांनी इतके अप्रतिम विषयानुरूप  भाषण  केले कि असे वाटले कि विषय शिकवायला च उभे असावेत. आणि सगळ्यात विशेष म्हणजे आमचे सर. दोन्ही शिस्तीचे पण प्रवृत्ती एक्दम वेगळ्या असलेले एक एकदम  कडक मास्टर  वेळ पाळायचे धडे देणारे आणि दुसरे हसत खेळत शिकवणारे, भाषणाला टाळ्या पाडाव्यात म्हणून चक्क स्नॅक्स ठेवले नंतर आता खूप टाळ्या वाजवा हा असे मिश्किल पणे म्हणणारे. 
     या गुरु पौर्णिमेच्या  वेळी जाणवलेली एक खास गोष्ट म्हणजे  आमचे शिक्षक जे खूप तळमळीने शिकवतात आणि आम्ही सुद्धा तीच तळमळ दाखवावी म्हणून धडपडतात.नवीन शिकायला येणारी मुले जी धडपड करतात त्यांना शिक्षकांची छान  शाबासकी सुद्धा आम्ही अनुभवली.     

३६ चेम्बर ऑफ शाओलीन

आज हा सिनेमा बघितला. वेगवेगळ्या फायटिंग  टेकनिक कश्या शिकाव्या, एकाग्रता कशी करावी याचे फार उत्तम शिक्षण यातून मिळते. बॅलन्स कसा साधावा, डोके कसे शांत ठेवावे, आणि वारंवार सोप्या वाटणाऱ्या गोष्टी कधी कधी कठीण असतात त्या कश्या समजून घ्याव्या हे वेगवेगळ्या चेम्बर च्या प्रशिक्षणातून कळते.  कुठल्याही गोष्टीत मास्टर होण्यासाठी प्रचंड परिश्रमाची आणि शिकण्याची जिद्द असावी लागते. हेच परिश्रम पुढे आपल्याला मोठे होण्यासाठी कामी येतात. योग्य जागी आणि योग्य वेळी केलेले प्रयत्न यशाच्या शिखरावर जायला आपल्याला मदत करतात.